ON THE WAY TO THE ΚΑΣΤΡΟ

Με ανανεωμένη διάθεση, πιο ξεκούραστη, στεγνή και ορεξάτη, η Ιβάννα ξεχύθηκε και πάλι στους λίθινους γλιστερούς δρόμους, που μια ανέβαιναν, μια κατέβαιναν. Αυτή τη φορά η πορεία ήταν απόλυτα στοχευμένη και μόνο ανηφορική. Ο στόχος που έπρεπε να κατακτήσει ήταν η ψηλότερη κορυφή της πόλης, εκεί που βρισκόταν και το πιο ξακουστό και ιστορικό αξιοθέατο, το Κάστρο. Κάτι σαν το Έβερεστ του Αργυροκάστρου ένα πράγμα...

Βγαίνοντας ξανά στην κεντρική τη ρούγα, άκουσε μια φωνή να την καλεί με το όνομά της. Ήταν η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού με τα σουβενίρ. Ιδιαιτέρως εξυπηρετική και φιλόξενη, από μόνη της, προθυμοποιήθηκε να δώσει οδηγίες στην Ιβάννα για το πώς θα έφτανε στο Κάστρο.

Ευτυχώς η βροχή είχε κάπως κοπάσει, το τοπίο όμως ήταν ακόμα πολύ θολό και καταπώς φαινόταν, θα αργούσε ακόμα αρκετά να ξελαμπικάρει.

                Αφήνοντας πίσω τα τελευταία κτίσματα της συνοικίας του παλιού παζαριού...

                                       ...η ανηφοριά προς το Κάστρο ήταν σχεδόν ερημική.
                      Ανεβοκατέβαιναν πού και πού ελάχιστα ΙΧ, αλλά κυρίως ταξί Mercedes.

                    Aνεβαίνοντας πιο ψηλά, η θέα της πόλης γίνεται ολοένα και πιο εντυπωσιακή.

Μετά το σταυροδρόμι, όλο ζερβά...

                                                 Το τελευταίο ανηφόρι, και φτάσαμε!

                      Λίγο πριν τις πύλες του Κάστρου, με φάτσα κάρτα τα παλιά αρχοντικά,
                                το Αργυρόκαστρο, πασπαλισμένο με καταχνιά κι ομίχλη,
                                          καταπράσινο και ρουστίκ, φαντάζει μαγικό...