ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΚΑΒΙΑΣ

Η Ιβάννα προσάραξε στην αγαπημένη της θέση στο λεωφορείο, πολύ μακριά από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες, που ήταν συγκεντρωμένοι μπροστά. Ήταν όλοι, όπως κι ο οδηγός, αλβανικής καταγωγής, κι εκείνη η μόνη Ελληνίδα. Είχε αποτραβηχτεί για πάρτη της εντελώς, (σαν τον ψωριάρη που ήταν χώρια κι όλοι οι άλλοι μαζί), όχι όμως για λόγους σνομπισμού, αλλά για λόγους άνεσης.

Η πρώτη ρομαντική ώρα της διαδρομής πέρασε χωρίς να το πολυκαταλάβει,
διασχίζοντας καταπράσινα βουναλάκια και λοφάκια μέσα σ' ένα θολό βουκολικό τοπίο.
'Ωσπου ήγγικεν η ώρα της αλήθειας. Σύνορα Κακαβιάς.

Η Ιβάννα είχε ακούσει τόσα και τόσα γι' αυτά τα σύνορα, που έφταναν ώρες ώρες
στη σφαίρα του μύθου και τώρα δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι ήλθε κι η δική της
η σειρά να περάσει τις πύλες τους...

Έβαλε στο τέρμα μουσική και περίμενε με όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση,
ανυπομονώντας να δει τι θα γίνει.

                               Αυτό το τοπίο αντικρίζεις στα δεξιά, λίγο πριν το πέρασμα
                                                από την πρώτη πύλη των συνόρων...

                                                        Ελληνική συνοριοφυλακή.

                                                         Έλεγχος διαβατηρίων.

                         Ακριβώς στα δεξιά του ελέγχου διαβατηρίων, έβλεπες αυτή τη φύση.
                         Πόσοι και πόσοι άραγε θα πέρασαν από εδώ, ειδικά κατά το μεγάλο
                                              μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα...