ΑΦΙΞΗ ΣΤΟ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

Η Ιβάννα είχε κλείσει πολλή ώρα πριν τη μουσική, γιατί της είχε πάρει τα αυτιά. Οι μουσικές επιλογές της είχαν αποτύχει πλήρως στο να συμβαδίσουν με την ιδιαίτερη εμπειρία της Αλβανίας και να δώσουν μια πιο ποιητική διάσταση στο ταξίδι, με τρόπο οπτικοακουστικό. Εικόνα και ήχος ήταν και τα δύο στον υπερθετικό βαθμό και γι'αυτό δεν μπορούσε να τ'αντέξει ταυτόχρονα...

Συνεχίζοντας στα μουγγά την πορεία στην superstrada SH4 Ε853 όλο ευθεία, τα πρώτα κτίσματα του Αργυρόκαστρου έκαναν επιτέλους την εμφάνισή τους. Αν κι έχει περάσει μόλις ένας μήνας από τότε, κι όσο κι αν το σκέπτεται, η Ιβάννα δε μπορεί να θυμηθεί τι εντύπωση της έκανε η είσοδος στην πόλη. Μάλλον καμία. 'Ισως επειδή αυτό που αντίκρισε, το θεώρησε απόλυτα αναμενόμενο. Το μόνο κτίσμα που θυμάται έντονα, ήταν μια εκκλησία που ήταν σε φάση ανέγερσης και προδιαγραφόταν πολύ δυνατή, ιδιαίτερη περίπτωση (κιτς) εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής, Ορθόδοξου ρυθμού.
Βέβαια ως γνωστόν από τα περίχωρα δε μπορείς να σχηματίσεις κανονική εικόνα οποιασδήποτε πόλης και να επισκεπτείς, οπότε ας μην οδηγούμαστε σε πρόωρα συμπεράσματα.
Σιγά μην πτοηθεί όμως, αντιθέτως ανυπομονούσε όλο και περισσότερο να αποβιβαστεί από το λεωφορείο για να αρχίσει επιτέλους η δράση.

Ο οδηγός του λεωφορείου, αν και στις πρώτες κουβέντες του στα Γιάννενα ήταν αρκετά απόμακρος με την Ιβάννα και απολύτως τυπικός, χωρίς φιοριτούρες και πολλά πολλά, με το που πάτησαν το πόδι στο Αργυρόκαστρο άρχισε να τη ρωτάει λεπτομέρειες, πώς κι επισκέπτεται την Αλβανία, αν πάει να συναντήσει γνωστούς ή φίλους... Η Ιβάννα του είπε ότι πάει πρώτη φορά και ότι δεν ξέρει κανέναν.
Ο οδηγός (απ' ό,τι κατάλαβε η Ιβάννα, χωρίς πρόθεση να κάνει καμάκι) της πρότεινε αν ήθελε βοήθεια ή πληροφορίες για το Αργυρόκαστρο, να κάνει μια στάση στα γραφεία δίπλα στο τέρμα των λεωφορείων κι αν ήθελε να πιει και καφέ εκεί.

Η Ιβάννα εκτίμησε ιδιαίτερα τη στάση του οδηγού, που αποδείχτηκε άκρως φιλόξενος και τζέντλεμαν, όμως καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα από την ανυπομονησία της να επισκεπτεί την πόλη, κι έτσι δεν ήταν σε φάση να αράξει στο καθισιό, ούτε να αρχίσει το κουβεντολόι. Τον ευχαρίστησε εγκάρδια και προτίμησε να συνεχίσει την εξόρμησή της στα τυφλά, όπως το είχε συνήθειο.

Φορώντας τα τεράστια γυαλιά ηλίου της, προσπάθησε να ταμπουρωθεί πίσω από τα χρωματιστά τζάμια τους, θωρακίζοντας το βλέμμα της ενάντια στις "επιθέσεις" των ξένων. Σκοπός ήταν να τραβήξει όσο το δυνατόν λιγότερο την προσοχή, ούτως ώστε να μη χρειαστεί να συναναστραφεί καθόλου με αγνώστους, που πιθανόν να της έπιαναν την πάρλα (η Ιβάννα είχε αυτό τον μαγνήτη).

Κατέβηκε δειλά δειλά και συντηρητικά από το λεωφορείο, αποχαιρετώντας το προς το παρόν. Ο δρόμος, πάνω στον οποίο βρισκόταν το τέρμα κι γινόταν η αποβίβαση, πρέπει να 'ταν ένας από τους πιο κεντρικούς δρόμους του Αργυροκάστρου, ίσως κι ο κεντρικότερος, γιατί έσφυζε από ζωή και πολυκοσμία. Πρώτη στάση στο ΑΤΜ, για να τραβήξει φράγκα.

Εκεί που ετοιμαζόταν να πληκτρολογήσει το ποσό της ανάληψης, διαπίστωσε ότι δε θυμόταν την ισοτιμία ευρώ-λεκ (τι στόκος...) Όμως πηγαίνοντάς το με την κοινή λογική, πάτησε οκ στο δεύτερο από τα στάνταρ ποσά που αναγράφονταν στα αριστερά της οθόνης. 3000 λεκ το μαλλί (κι όποιον πάρει ο Χάρος). Με τον παρά στο χέρι, συνέχισε τον ελαφρώς ανηφορικό δρόμο της.

Ήθελε τόσο πολύ να αρχίσει να βγάζει φωτογραφίες, όμως σκέπτηκε ότι δεν ήταν φρόνιμο ακόμα να φανεί ότι ήταν τουρίστρια, προτού βολιδοσκοπήσει την κατάσταση και τις διαθέσεις των κατοίκων.
Έχουν σημειωθεί άλλωστε (στην Ελλάδα) ουκ ολίγες φορές περιστατικά με ανθρώπους που στραβώνουν με τα φωτογραφικά φώτα στραμμένα πάνω τους, ή ακόμα χειρότερα που μπορεί να σε ρωτήσουν όταν φωτογραφίζεις κάτι άσχετο "Συγνώμη γιατί το φωτογραφίζετε;" ("Κι εσένα τι σε κόφτει;" είναι η σωστή απάντηση, αλλά έχε χάρη...)  Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια ισχύει το ακριβώς αντίθετο, τα βγάζουν όλα με χαρά φόρα παρτίδα. Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων.

Για να επιστρέψουμε στο Αργυρόκαστρο, η αρχική αίσθηση της Ιβάννα, ήταν ότι περνούσε απαρατήρητη μέσα σ' αυτό το αεικίνητο πλήθος. Τα κτίσματα σ'αυτή τη γωνιά της πόλης ήταν σχετικά νεόδμητα, αλλά κακοφτιαγμένα. Στη μέση μιας κεντρικής, κυκλικής πλατείας, δέσποζε ένα θεόρατο, ατσούμπαλο γιαπί. Το θέαμα αυτό ήταν υπεράνω από τις δυνάμεις της...δε μπόρεσε με τίποτα να αντισταθεί στο τρομακτικό καρακιτσαριό, έπρεπε οπωσδήποτε να το απαθανατίσει. Έτσι άρχισε να ξεθαρρεύει και οι πρώτες φωτογραφίες (στα κλεφτά), ήταν γεγονός.