Η συνέχεια του έργου κι ο επίλογός του, γράφτηκε με ανεξίτηλη μελάνη στο ελληνικό φυλάκιο. Όσο η Ιβάννα βρισκόταν επί Αλβανικού εδάφους, το έργο εκτυλίχθηκε στα μάτια της σαν φιλμάκι μικρού μήκους, που πέρασε και χάθηκε σαν αστραπή. 'Οταν πια χρειάστηκε να αναμετρηθεί με τις αναμνήσεις της και να καταγράψει όσα βίωσε κι ένιωσε στη σύντομη, μοναχική της διαδρομή, διαπίστωσε ότι είχε αποκομίσει υλικό για μια κανονική, Αγγελοπουλική ταινία.
Οι στιγμές αναμονής στο ελληνικό φυλάκιο περνούσαν κι αυτές με αγγελοπουλικούς ρυθμούς κι ένα μονότονο μοτίβο: τις σχεδόν πανομοιότυπες ερωτήσεις, στους ξένους που επιχειρούσαν να εισέλθουν στη χώρα.
"Γιατί πηγαίνεις στην Ελλάδα;"
"Απ' ό,τι βλέπω την τελευταία φορά κάθισες πάνω από 3 μήνες στην Ελλάδα, για ποιο λόγο;
Σε αφήνω να περάσεις αυτή τη φορά, αλλά φρόντισε να γυρίσεις γρήγορα πίσω."
Η ίδια λούπα, επαναλήφθηκε μέχρι να φτάσει, ανώδυνα, και χωρίς πολλά πολλά, κι η δική της η σειρά, στην γυάλινη, με ολίγο από τσιμέντο, πύλη του συνοριακού ελέγχου. Μια τυπική ματιά στο πασσαπόρτι της κι αυτό ήταν, η μικρή φούγκα στην Αλβανία του μύθου, του δέους και της παιδικής φαντασίας της, έλαβε τέλος. Χαμογέλασε αινιγματικά, γιατί δεν ήξερε αν ένιωθε πραγματική χαρά ή μια γλυκιά μελαγχολία. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι πήρε μια μικρή, πικρή αλλά και ζαχαρένια γεύση ονείρου, με λίγες όμως θερμίδες, σκέπτηκε, ξαπλώνοντας αναπαυτικά στο κάθισμά της. Ο ύπνος ήλθε κοντά της, για να την σκεπάσει και να της κρατήσει για λίγο συντροφιά.
Καληνύχτα Αλβανία, καλησπέρα Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου