Mετά το κυρίως πιάτο, ήλθε και η ώρα του επιδορπίου. Το φαγητό της πιτσαρίας ήταν νόστιμο, αλλά το μενού δεν περιείχε γλυκά. Όμως και στη γύρω περιοχή, ό,τι θύμιζε ή παρέπεμπε σε ναό της ζαχαροπλαστικής, δεν ήταν εκείνη την ώρα ανοικτό για το κοινό. Η Ιβάννα τότε είπε να παίξει το δυνατό της χαρτί, που δεν ήταν άλλο από το μοναδικό 4άστερο ξενοδοχείο του Αργυροκάστρου, το Hotel Cajupi. Εκεί δε μπορεί, θα υπήρχε σίγουρα ένας άνετος χώρος να προσαράξει, στο lobby ή στο καφέ του ξενοδοχείου.
Το τετραώροφο κιτρινωπό κτίριο του ξενοδοχείου,
διακρίνεται ακριβώς κάτω από το Κάστρο.
Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, κοντά στη ρεσεψιόν, της τράβηξε αμέσως την προσοχή ένας χώρος που μισοφαινόταν, όμως εκείνη την ώρα ήταν κλειστός. Απ' όσο μπόρεσε να διακρίνει η Ιβάννα, η διακόσμησή του φαινόταν παραδοσιακή, βαριά, με τοιχογραφίες και έπιπλα σε στυλ λαϊκής τέχνης, ξύλινη επένδυση στους τοίχους και κόκκινα χαλιά. Αν και ο χώρος αυτός -που μάλλον ήταν η σάλα του πρωινού- της άρεσε πολύ, ανέβηκε υποχρεωτικά στον τελευταίο όροφο, όπου βρισκόταν η καφετέρια.
Εκεί το περιβάλλον ήταν εντελώς διαφορετικό, σε ανοικτούς, κιτρινοπράσινους χρωματισμούς, ευρύχωρο και φωτεινό. Υπήρχαν τραπέζια εστιατορίου και πιο πέρα το καφέ-μπαρ. Στο χώρο αυτό η Ιβάννα ένιωσε αμέσως πολύ οικεία, γιατί το προσωπικό μιλούσε πολύ καλά ελληνικά. Έτσι, δε δυσκολεύτηκε στο να διαλέξει ανάμεσα στα γλυκά που υπήρχαν. Το ένα από αυτά εξωτερικά έμοιαζε με ρυζόγαλο, ήταν φτιαγμένο από γάλα προβάτου αλλά περιείχε και σύκα. Ξερά ή φρέσκα; Ενδιαφέρων συνδυασμός όμως η Ιβάννα τίμησε ένα άλλο γλυκό ταψιού, που της σύστησε ο μπάρμαν, και δεν το μετάνιωσε: εκ πρώτης όψης έμοιαζε με κρέμα καραμελέ, όμως το εσωτερικό του ήταν πολύ μαλακό και υγρό κέικ, περίπου σαν την βάση του τιραμισού. Ήταν πράγματι γλυκά που δεν είχε ξανασυναντήσει πουθενά! Με αυτή την όμορφη, γλυκιά συντροφιά, και συνοδεία καφέ φίλτρου σε αφθονία, την περίμενε μια ακόμα πιο ευχάριστη έκπληξη: μια υπέροχη, γυαλιστερή, απαστράπτουσα, πρωτόγνωρη μέχρι τότε (λόγω θολούρας), θέα του Αργυροκάστρου!
διακρίνεται ακριβώς κάτω από το Κάστρο.
Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο, κοντά στη ρεσεψιόν, της τράβηξε αμέσως την προσοχή ένας χώρος που μισοφαινόταν, όμως εκείνη την ώρα ήταν κλειστός. Απ' όσο μπόρεσε να διακρίνει η Ιβάννα, η διακόσμησή του φαινόταν παραδοσιακή, βαριά, με τοιχογραφίες και έπιπλα σε στυλ λαϊκής τέχνης, ξύλινη επένδυση στους τοίχους και κόκκινα χαλιά. Αν και ο χώρος αυτός -που μάλλον ήταν η σάλα του πρωινού- της άρεσε πολύ, ανέβηκε υποχρεωτικά στον τελευταίο όροφο, όπου βρισκόταν η καφετέρια.
Εκεί το περιβάλλον ήταν εντελώς διαφορετικό, σε ανοικτούς, κιτρινοπράσινους χρωματισμούς, ευρύχωρο και φωτεινό. Υπήρχαν τραπέζια εστιατορίου και πιο πέρα το καφέ-μπαρ. Στο χώρο αυτό η Ιβάννα ένιωσε αμέσως πολύ οικεία, γιατί το προσωπικό μιλούσε πολύ καλά ελληνικά. Έτσι, δε δυσκολεύτηκε στο να διαλέξει ανάμεσα στα γλυκά που υπήρχαν. Το ένα από αυτά εξωτερικά έμοιαζε με ρυζόγαλο, ήταν φτιαγμένο από γάλα προβάτου αλλά περιείχε και σύκα. Ξερά ή φρέσκα; Ενδιαφέρων συνδυασμός όμως η Ιβάννα τίμησε ένα άλλο γλυκό ταψιού, που της σύστησε ο μπάρμαν, και δεν το μετάνιωσε: εκ πρώτης όψης έμοιαζε με κρέμα καραμελέ, όμως το εσωτερικό του ήταν πολύ μαλακό και υγρό κέικ, περίπου σαν την βάση του τιραμισού. Ήταν πράγματι γλυκά που δεν είχε ξανασυναντήσει πουθενά! Με αυτή την όμορφη, γλυκιά συντροφιά, και συνοδεία καφέ φίλτρου σε αφθονία, την περίμενε μια ακόμα πιο ευχάριστη έκπληξη: μια υπέροχη, γυαλιστερή, απαστράπτουσα, πρωτόγνωρη μέχρι τότε (λόγω θολούρας), θέα του Αργυροκάστρου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου