Αφού έκανε λίγο χάζι, να την και πάλι πίσω στην περιπλάνηση, δίχως χασομέρι. Μια απορία μόνο πλανιόταν στον αέρα. Πού στο καλό να 'ταν το περίφημο ιστορικό κέντρο τούτης πόλης; Δεν έκατσε να το φιλοσοφήσει και πολύ, ούτε να σκοτιστεί, γιατί αργά ή γρήγορα, ο δρόμος θα της φανερωνόταν από μόνος του. Έτσι συνέχισε να περπατά, με μοναδικό οδηγό το -βασικό- ένστικτό της.
Οι νεόκτιστες κατασκευές ακόμα παρούσες, ευτυχώς όχι για πολύ ακόμα.
ριγέ λιθόστρωτο του Αργυροκάστρου...
Τα σπίτια ήρχισαν σιγά σιγά να παλιώνουν κι η ρούγα να γίνεται όλο και πιο ανηφορική και κακοτράχαλη. Καλό σημάδι. Φανέρωνε ότι η Ιβάννα ήταν στον σωστό το δρόμο.
Έμελλε όμως να τη βρει δεύτερο κτύπημα, που ευτυχώς το αντιμετώπισε με ψυχραιμία: μια βάβω σε στυλ απειλητικό, αλλά ταυτόχρονα χαρωπό (αλλόκοτος συνδυασμός, είναι η αλήθεια) κινήθηκε προς το μέρος της, μιλώντας και χασκογελώντας χαιρέκακα..."Τρέχα γύρευε τι έλεγε και τι ήθελε", σκέπτηκε η Ιβάννα με προσποιητή υπεροψία, αδυνατώντας να αποκωδικοποιήσει τις προθέσεις της γριάς μπάμπως και συνεχίζοντας με σταθερό το βήμα.
Ο κόσμος όλο και αραίωνε, μέχρις ότου σχεδόν είχε εξαφανιστεί. Στον γαλήνιο απάνω μαχαλά, η οχλαγωγία της καινούργιας πόλης φάνταζε πια μακρινή ανάμνηση. Οι μόνοι διαβάτες, ήταν σχολιαρόπαιδα όλων των ηλικιών που πήγαιναν στα σπίτια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου