Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΜΟΥ (Στο λεωφορείο)

Οι επιβάτες του δρομολογίου Αργυρόκαστρο - Αθήνα (δηλ. η Ιβάννα κι ο Αλβανός συνταξιδιώτης της) είχαν γίνει ήδη μια παρέα πολύ πριν την αναχώρηση του λεωφορείου, συνομιλώντας ζωηρά στο δωματιάκι-γραφειάκι-εκδοτήριο (χειρόγραφων) εισιτηρίων, που ήταν ταυτόχρονα κι η μίνι αίθουσα αναχωρήσεων. Οι φιλόξενοι υπάλληλοι του πρακτορείου, συμμετείχαν κι εκείνοι πολύ ενεργά στο φιλικό κλίμα. Αν μάλιστα υπήρχαν και ποτά και μεζέδες, το πρακτορείο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε μετατραπεί σε καφενείο κι η παρέα των 2 επιβατών και των 2 ταξιδιωτικών πρακτόρων να συνομιλεί με τις ώρες, είτε στα ελληνικά είτε στα ιταλικά, που στην Αλβανία ομιλούνταν από μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Μ'αυτά και μ' εκείνα, η ώρα πέρασε κυλώντας σαν νερό κι η στιγμή της αναχώρησης για Ελλάδα σήμανε. Οι δύο και μοναδικοί επιβάτες, φίλοι πια, κάθησαν μπροστά, κοντά στον οδηγό, που παρέμενε σιωπηλός, και συνέχισαν να συζητούν περί ανέμων και υδάτων. Το κουβεντολόι ήταν άκρως ενδιαφέρον, γιατί η Ιβάννα για πρώτη της φορά συνομιλούσε με Αλβανό μετανάστη στην Ελλάδα. Ο συνταξιδιώτης της, της εξιστορούσε ότι ήταν από τους πρώτους που εισήλθαν στη χώρα, στις αρχές της δεκαετίας του '90, περνώντας μέσα από τα όρη και τα κατσάβραχα των συνόρων, περπατώντας μέρες ολόκληρες. Συνάντησε αντιξοότητες, όμως το τελικό συμπέρασμα για εκείνον, ήταν ότι σε γενικές γραμμές ήταν πολύ ικανοποιημένος από τη ζωή του στην Ελλάδα και μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για το αφεντικό του. Οι δυό τους, γυρίζαν μαζί όλη την νότια Ελλάδα, από Πελοπόννησο μέχρι Κρήτη, κι από Αθήνα μέχρι όλα τα νησιά, μαστορεύοντας.

Για το μόνο πράγμα που της μίλησε με παράπονο, και συγκρατημένη αγανάκτηση, ήταν για τη συμπεριφορά της ελληνικής αστυνομίας στα σύνορα, την τελευταία φορά που τα είχε διασχίσει, επιστρέφοντας στο Αργυρόκαστρο. Εκεί, χωρίς λόγο και αιτία, του έσκισαν ένα χαρτί που του έδινε άδεια παραμονής για 12 χρόνια και για το οποίο είχε πληρώσει αδρά, γύρω στα 6.000 ευρώ! Η Ιβάννα πρώτη της φορά άκουγε για άδειες παραμονής που εξασφαλίζονταν με τόσο υψηλά ποσά, πόσο μάλλον για τέτοια μεταχείριση και πραγματικά είχε μείνει άναυδη. Δεν ήξερε τι να πιστέψει. Όμως κοντός ψαλμός αλληλούια. Φθάνοντας στα σύνορα της Κακαβιάς, θα το 'βλεπε το νόμισμα της Αστυνομίας, κι από την ελληνική κι από την αλβανική του τη μεριά. Κάλπικο, ή αληθινό; Με μια επιφανειακή ματιά, ποτέ δε μπορείς να αποφανθείς με σιγουριά...